Author:
Abstract
Amaç: Çocuk fiziksel travma olgularını değerlendirmek ve etkileyen faktörleri belirlemektir.
Yöntem: Tanımlayıcı tipte yapılan araştırma, Eylül 2014-Haziran 2016 tarihleri arasında, Erzurum Bölge Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Acil Servis Kliniğinde, araştırmaya katılmayı kabul eden 0-18 yaş grubu travma yaşayan çocuklar (S=355) ve ebeveynleri (S=355) ile gerçekleştirilmiştir. Verilerin toplanmasında, bir soru formu ve Pediatrik Travma Skorlaması ve Glaskow Koma Skalası kullanılmıştır. Elde edilen veriler, yüzdelik dağılımlar, ortalama, varyans, t testi ve ki-kare ile analiz edilmiştir. Araştırmada, etik ilkelere uyulmuştur.
Bulgular: Çocukların travma ortalaması 7.95±3.18 olarak bulunmuştur. Bir yaşında ve daha küçük olanların (p<.05), ilkokul-ortaokula gidenlerin (p<.05) önemli düzeyde daha ağır travma yaşadıkları, travma düzeyini annelerin çalışma durumu (p<.01) ve baba yaşının (p<.05) etkilediği, çalışmayan annelerin (p<.01) ve 23-35 yaş grubundaki babaların (p<.05) çocuklarının önemli düzeyde daha ağır travma yaşadıkları saptanmıştır. Bir yaşında ve daha küçük (p<.001), okula gitmeyen (p<.001), ailede tek çocuk olanların (p<.01), trafik kazası sonucu travma yaşayanların (p<.05), gövde ve çoklu travması olanların (p<.001) komalarının önemli düzeyde daha kötü olduğu belirlenmiştir. Beş yaşına kadar olan çocukların travma düzeyi ile koma düzeyi arasında pozitif yönde güçlü bir ilişki olduğu saptanmıştır (r=. 504**, p<.001).
Sonuç: Çocukların evde, sokakta ve okulda ciddi travmalar yaşadığı anlaşılmaktadır. Ayrıca, travmanın iyileşme düzeyine paralel olarak, koma düzeyinin de iyileşmesi, travma ciddiyetinin hafifletilmesine yönelik girişimleri gerektirmektedir. Bu konuda, ailelerin, okul yönetimleri ve öğretmenlerin kazaları önlemeye yönelik koruyucu tedbirler almaları konusunda bilgilendirilmeleri ve bilinçlendirilmeleri olumlu katkılar yapabilir.
Keywords
Abstract
Aim: To evaluating of pediatric physical trauma cases and determination of affecting factors.
Method: This study, which is descriptive type, applied to the children aged 0-18 who had trauma and their parents who accepted to participate to this study between September 2014 and June 2015 in the emergency service of Erzurum Regional training and research hospital. For gathering data a Question Form, Pediatric Trauma Scoring and Glaskow Coma Scale were used. Acquired data was analyzed by percentage distribution, average, variance, t- test and chi square. Ethic principles were considered during the study.
Results: The average of trauma of the children was 7.95+3.18. It was determined that those who are one year old or younger (p<.05) and studying in primary or secondary schools (p<.05) had major traumas and the level of trauma was affected by their mother’s working conditions (p<.01) and father’s ages (p<.05). It was also determined that children of nonworking mothers (p<.01) and the fathers aged 23-35 (p<.05) had major traumas significantly. The coma levels of the children who had multiple traumas p<.001), trauma in chest p<.001), trauma occurring from traffic accidents (p<.05), one year and younger age (p <.001), do not go to school (p <.001), the only child in the family (p <.01) were significantly lower. It was found out that there was a positive strong relationship between children’s coma and trauma levels.
Conclusion: It was determined that the children had serious traumas at home, on the streets and at schools. Moreover, it requires the interventions to alleviate the trauma seriousness and to recover coma in parallel with recovery of the level of trauma. It might have positive effects on this topic that families, school managements and teachers are informed and their awareness of taking protective measures to prevent accidents are raised.